Gwen Cresens
solorecital 'The Bobby Dasov Songbook'
Met zijn eerste soloprogramma tast Gwen Cresens de grenzen af. Accordeon is zoveel meer dan wat we er ons bij voorstellen. Het instrument zoals u het nog nooit hoorde in een programma waar een breed publiek zich in kan herkennen.
Toen Gwen Cresens 4 jaar oud was, werd hij betoverd door de mysterieuze straataccordeonist Bobby Dasov. Elke dag kruiste hij zijn pad aan de kathedraal, op weg naar school. De betovering bleef hangen, en werd een allesomvattende passie voor een instrument en muziek. 40 jaar later gaat Cresens opnieuw op zoek, naar Bobby en zijn muziekjes.
Die zoektocht vertaalt hij in dit solorecital: Anitra’s Dans uit de Peer Gyntsuite van Grieg rijgt zich aan een virtuoze prelude van Bach die uitmondt in een doordachte en genreoverschrijdende improvisatie. Zelden gespeelde composities van Astor Piazzolla, filmmuziek die Gwen inspeelde voor soundtracks van werk van tv-maker Frank Van Passel, Plaisir d’Amour teruggevoerd naar de wortels van componist Martini, … Het publiek mag zich verwachten aan een landing in weemoed van klassieke melodieën over jazz, balkan en braziliana, langs tango en valse musette.
Accordeonist/bandoneonist Gwen Cresens is niet meer uit de muziekactualiteit weg te slaan. De cd waarop hij het bandoneon concerto ‘Aconcagua’ van Astor Piazzolla en het virtuoze Opale Concerto voor accordeon van Richard Galliano vertolkt met Brussels Philharmonic in een productie van Klara en Warner Classics stond wekenlang in de Ultratop Klassiek en werd internationaal bejubeld.
Klara koos Gwen om in het kader van De Warmste Week van Studio Brussel de solo-cd Plaisir d’Amour op te nemen. Hiermee werd 18.500€ verzameld ten voordele van de Alzheimer Liga.
Bovendien werd Gwen dit jaar genomineerd voor de Classical Music Awards in de categorie Beste Solist van het Jaar 2017.
Eén enkel instrument is in de handen van Gwen Cresens een orkest. Soms teder, kinderlijk en meeslepend, dan weer gewelddadig uithalend, met woeste stoten en een waterval aan noten. Maar steeds van een intense pracht.
In het spel van Gwen Cresens wordt het woord ‘genre’ overbodig. Klassiek vloeit naadloos over in jazz en tango wordt een organisch exponent van de valse musette.
Alles in één, in één instrument, in één artiest.
Sigrid Spruyt verwoordt het als volgt : ‘…snijdend door alles heen, merg en been. Ondraaglijk ontroerende bandoneon, waaruit tranen vallen als goddelijke regenparels. Het wenen van de ziel. Om te janken, zo schoon.’
