Willem Vermandere

Willem, geruime tijd reeds over de berg van 75jaar geklommen,  een oude krijger, maar ‘van verre’ is daar niets aan te zien. Hij gaat onverminderd op stap met zijn trawanten Freddy en Pol en Bart, met al hun snaren en gitaren, een resem fluiten en klarinetten en de grote contrabas.

Noem hem gerust “nen poëet” dat klinkt niet zo plechtig als “nen dichter”.

Nog steeds met  scherpe kijk op de zotte wereld, een knipoog en een glimlach, nooit bitter of ontgoocheld, eerder ontroerd over de kleine dingen van elke dag, en toch soms verstoord over de gang van zaken in de wereld rondom.

Als een eeuwenoude boom, met zijn wortels stevig in de grond en zijn armen reikend naar de hemel, verankerd in het leven, verbonden met de voorvaders, dromend van  de kinderen van morgen.

’t Zijn liedjes en vertellementen van zottigheid en tederheid, van verdriet en kontentement, van ergernis en verrukking om onze wereldbol. De refreintjes zijn er om mee te zingen. En voor al wat ze niet gezegd krijgen, spelen ze muziekjes.

O ja, “ALLES GAAT OVER” mag je zijn programma noemen... maar de passie voor het zingen zelf, dat gaat niet over.

En als hij er geen woorden meer voor heeft, dan blaast hij heel weemoedig en ingetogen op zijn fluitje-van-een-cent, recht uit zijn hart en gedragen op zijn eigen levensadem.

Zoals oude wijn ..met de jaren steeds maar beter en beter.